نازیها قبل از کشتن زنان، موهایشان را کوتاه می کردند. انبوهی از مو در کیسه ها بسته بندی می شد. بیست کیلو، بیست و دو کیلو، مواد اولیه برای کارخانه های آلمانی. هفت هزار کیلوگرم مو از 140 هزار زنی که در اردوگاه کشته شده بودند. فاشیست ها تجارت مرگ می کردند. آنها از استخوان انسان ها کود تهیه می کردند و به کارخانه اشترن (Strenn) می فرستادند. آنها موها را به کارخانه های ملی فعال در زمینه صنعت مبل سازی می فروختند. بخش دیگری از این صنعت را سارقانی تشکیل می دادند که دندان های مصنوعی اجساد را از دهانشان بیرون می کشیدند تا دندانهای طلای آنها را بدست بیاورند. تمام این غنائم، فضای 35 انبار را اشغال کرده بود. این یکی از انبارهاست که پر از عینک است. اگر حتی یک دهم از زندانیان از عینک استفاده کرده باشند، پس تصور کنید چه تعداد زندانی بایستی کشته شده باشند تا این تعداد عینک جمع شده باشد؟ لباس ها و زیر جامه های مقتولین. چه کسی در آلمان قرار بود لباس های نوزدان به قتل رسیده را بپوشد؟ این توده لباس ها، این پیراهن دخترانه کوچک، 514843 تکه لباس مردانه و زنانه و بچه گانه.
به محض ورود به اردوگاه آشویتس، قربانیان وادار به تحویل تمام وسایل خود می شدند. وسایل زندانیان معمولاً بسته بندی شده و برای توزیع میان شهروندان آلمانی یا استفاده در صنایع آلمان به آن کشور فرستاده می شد. اردوگاه آشویتس در ژانویه 1945 آزاد شد. این قطعه فیلم نظامی شوروی، شهروندان و سربازان شوروی را نشان می دهد که در حال زیر و رو کردن وسایل افراد تبعید شده به اردوگاه مرگ آشویتس هستند.
