افزایش روزافزون معیارهای تبعیض آمیز در آلمان نازی باعث شد بسیاری از یهودیان و دیگر افرادی كه هدف حملات نازی ها بودند كشور را ترك كنند. پس از به قدرت رسیدن حزب نازی در ١٩٣٣، بیش از ٣٠٠ هزار یهودی تا سال ١٩٣٩ از آلمان و اتریش مهاجرت کردند.
با این وصف، بسیاری از این افراد یافتن سرپناهی امن را كاری بس دشوار می یافتند. کشور های غربی ازهجوم پناهندگان - به ویژه در پی کشتارهای دسته جمعی "شب شیشه های شکسته" [٩ - ١٠ نوامبر ١٩٣٨]- وحشت داشتند. اگر چه ٨٥ هزار پناهنده یهودی از مارس ١٩٣٨ تا سپتامبر ١٩٣٩ وارد ایالات متحده شدند، این میزان به دلیل محدودیت های مهاجرتی درآمریكا، بسیار کمتر از تعداد افراد خواهان پناهندگی بود. در کنفرانس ٣٢ كشور در اویان كه در ١٩٣٨ به منظور بررسی معضل پناهندگان برگزار شد، هیچ کشوری به استثنای جمهوری دومینیکن آمادگی افزایش سهمیه مهاجر را نداشت. در ١٩٣٩، کوبا و ایالت متحده از پذیرفتن بیش از ٩٠٠ پناهنده یهودی که با کشتی سنت لوییس از هامبورگ آلمان آمده بودند، امتناع کردند. این کشتی به ناچار به اروپا بازگشت و سرانجام ، تعداد زیادی از مسافران آن در اردوگاه های کار اجباری یا مراکز کشتار از میان رفتند.
بیش از ٥٠ هزار یهودی آلمانی طی دهه ١٩٣٠ براساس موافقت نامه "هاوارا" (انتقال) به فلسطین مهاجرت کردند. با این وجود، پس از اینكه مجلس بریتانیا لایحه پیشنهادی كتاب سفید سال ١٩٣٩ را تصویب كرد، مقامات دولت بریتانیا محدودیت های شدیدی در مورد مهاجرت یهودیان به فلسطین اعمال کردند. با كاهش تدریجی تعداد کشورهای پذیرای پناهندگان، دهها هزار یهودی آلمانی، اتریشی و لهستانی به شانگهای چین - یکی از معدود مکانهایی که ورود به آن به ویزا نیاز نداشت - مهاجرت کردند.
در طول جنگ جهانی دوم، حتی با وجود انتشار گزارش نسل کشی نازی ها در كشورهای غربی، وزارت امور خارجه ایالات متحده محدودیت های مهاجرتی شدید خود را كاهش نداد. به رغم مانع تراشی های انگلیس، تعداد محدودی از یهودیان در طول جنگ از طریق مهاجرت "غیرقانونی" (الیاه بت) یا از راه های دیگر وارد فلسطین شدند. بریتانیای کبیر نیز پذیرش پناهندگان را محدود کرد، هر چند كه دولت انگلیس با ورود ١٠ هزار کودک یهودی بدون همراه از طریق برنامه ویژه "نقل و انتقال کودکان" موافقت کرد. در کنفرانس متفقین در١٩٤٣ در برمودا، هیچ پیشنهاد مشخصی برای نجات این افراد مطرح نشد.
اگرچه سوئیس - كه كشوری رسماً بی طرف بود - تقریباً ٣٠ هزار یهودی را پذیرفت، اما هزاران نفر را در مرزهای خود بازگرداند. اسپانیا تعداد محدودی از پناهندگان را پذیرفت و سپس سریعاً آنها را به بندر لیسبن پرتغال فرستاد. از آنجا، هزاران نفر توانستند در سالهای ١٩٤٠-١٩٤١ با کشتی به ایالت متحده بروند، اما بیش از هزاران نفر موفق به كسب ویزای ورود به آمریکا نشدند.
پس از جنگ، صدها هزار آواره در اردوگاه ها ی تحت کنترل متفقین پناه گرفتند؛ آنان به انتظار خانه ای تازه بودند تا زندگی خود را از نو بسازند. در ایالات متحده، محدودیت های مهاجرتی هنوز اجرا می شد. مهاجرت به فلسطین (الیاه) همچنان شدیداً محدود بود. انگلیسی ها بین سالهای ١٩٤٥ و ١٩٤٨، هزاران مهاجر غیرقانونی به فلسطین را در اردوگاه های بازداشت واقع در جزیره قبرس در مدیترانه توقیف کردند.
با برپایی دولت اسرائیل در ماه مه ١٩٤٨، پناهندگان یهودی به سوی آن کشور مستقل و جدید سرازیر شدند. به دلیل تجدید نظر در سیاست های مربوط به مهاجرت، ایالت متحده بین سالهای ١٩٤٥ و ١٩٥٢، چهار صد هزار آواره را پذیرفت كه تقریباً ٢٠ درصد از آنها بازماندگان یهودی هولوکاست بودند. در واقع، جستجوی گوشه ای امن، سال های پیش از هولوكاست و پس از آن را تحت شعاع خود قرار می دهد.
