در سال ١٩٤٥، وقتی سربازان آمریکایی انگلیسی تبار و روسی وارد اردوگاه های کار اجباری شدند توده هایی از جسد، استخوان و خاکستر جسد انسان یافتند که سند کشتار دسته جمعی بود که نازی ها مرتکب شده بودند. سربازان همچنین با هزاران بازمانده یهودی و غیریهودی مواجه شدند که از گرسنگی و بیماری رنج می بردند. برای بازماندگان، تصور از نو بنا کردن زندگی شان امری هولناک بود.
پس از آزادی، بسیاری از بازماندگان یهودی از بازگشت به خانه های سابق خود هراس داشتند زیرا یهود ستیزی (نفرت از یهودیان) همچنان در بخش هایی از اروپا ادامه داشت و آنها متحمل ضربات روحی شدیدی نیز شده بودند. کسانی که به خانه بازمی گشتند در بیم جان خود بودند. به عنوان مثال، در لهستان پس از جنگ، چند "پوگروم" (شورش های ضد یهودی خشونت آمیز) به وقوع پیوست. بزرگترین این شورش ها در سال ١٩٤٦ در شهر کییلتسه رخ داد که طی آن آشوبگران لهستانی ٤٢ یهودی را کشتند و تعداد زیادی را مورد ضرب و شتم قرار دادند.
با توجه به امکانات محدود مهاجرت، دهها هزار تن از بازماندگان بی خانمانِ هولوکاست به سمت غرب - یعنی به سوی دیگر کشورهای اروپایی آزاد شده توسط متفقین غربی - مهاجرت کردند. این افراد در صدها مرکز ویژه پناهندگان و اردوگاه های آوارگان مانند برگن- بلزن در آلمان اسکان یافتند. این اردوگاه ها تحت نظارت اداره امدادرسانی و توانبخشی سازمان ملل متحد و ارتش های اشغالگر ایالات متحده، بریتانیای کبیر وفرانسه بودند.
تعداد قابل توجهی از نمایندگی های مختلف یهودی برای کمک به آوارگان یهودی تلاش می کردند. "کمیته توزیع مشترک یهودیان آمریکایی"، غذا و پوشاک برای بازماندگان هولوکاست فراهم می کرد، در حالی که سازمان توانبخشی از طریق آموزش به آنها آموزشهای حرفه ای می داد. پناهندگان خود نیز سازمان هایی تشکیل دادند و بسیاری از آنها هم در جهت تأسیس یک دولت یهودی مستقل در فلسطین سخت تلاش کردند.
بزرگترین سازمان بازماندگان، "شریت ها- پلتاه" (کلمه ای عبری معادل "بازماندگان نجات یافته") مصرانه در پی ایجاد فرصت های مهاجرتی بیشتر بود. بااین همه، مهاجرت قانونی به ایالات متحده بیش از اندک سهمیه های موجود همچنان محدود بود. انگلیسی ها میزان مهاجرت به فلسطین را محدود كردند و بسیاری از مرزهای اروپایی نیز بر روی این افراد بی خانمان بسته بود.
بریگاد یهودیان (واحد یهودی- فلسطینی ارتش انگلیس) در اواخر سال ١٩٤٤ تشکیل شد. این بریگاد، همراه با پارتیزان های سابق که در اروپای مرکزی آواره شده بودند، سازمان "بریها" (کلمه عبری معادل "عزیمت" یا "فرار") را با هدف تسهیل خروج پناهندگان یهودی از اروپا به فلسطین ایجاد کردند. یهودیانی كه قبلاً در فلسطین زندگی می کردند، مهاجرت "غیرقانونی" با کشتی را سازماندهی کردند (که به نام "الیاه بت" معروف شد). اما مقامات بریتانیایی جلوی این كشتی ها را گرفتند و اكثر آنان را باز گرداندند. بارزترین نمونه، کشتی "اکسودوس ١٩٤٧" بود که در سال ١٩٤٧ با ٤٥٠٠ تن از بازماندگان هولوکاست به سمت فلسطین حرکت می كرد؛ انگلیسی ها این كشتی را به آلمان بازگرداندند. تا ١٩٤٨، انگلیسی ها ٥٠ هزار پناهنده یهودی را در اردوگاه های اقامت اجباری واقع در جزیره قبرس در مدیترانه نگاه داشتند.
با برپایی حكومت اسرائیل در ماه مه ١٩٤٨، آوارگان و پناهندگان یهودی به سوی این کشور مستقل جدید سرازیر شدند. تا سال 1953، حدود 170 هزار آواره و پناهنده یهودی به اسرائیل مهاجرت کرده بودند.
در دسامبر 1945، پرزیدنت هری ترومن دستوری صادر کرد که بر اساس آن از محدودیت های سهمیه مهاجرت به ایالات متحده برای کسانی که رژیم نازی آواره کرده بود، کاسته شد. به موجب این دستور، بیش از 41 هزار آواره به ایالات متحده مهاجرت کردند که حدود 28 هزار نفر از آنها یهودی بودند. در سال 1948، کنگره ایالات متحده "لایحه آوارگان" را تصویب کرد که به موجب آن از اول ژانویه 1949 تا 31 دسامبر 1952، حدود 400 هزار ویزای مهاجرت در اختیار آوارگان قرار گرفت. از 400 هزار آواره ای که بر اساس لایحه آوارگان وارد ایالات متحده شدند، تقریبأ 68 هزار نفر یهودی بودند.
سایر پناهندگان یهودی در اروپا به عنوان آواره یا پناهنده به کانادا، استرالیا، نیوزیلند، اروپای غربی، مکزیک، آمریکای جنوبی و آفریقای جنوبی مهاجرت کردند.
