Skip to main content

United States Holocaust Memorial Museum
  • Site
    • English home page
    • المصادر بالعربية
    • Πηγές στα Ελληνικά
    • Recursos en español
    • منابع موجود به زبان فارسی
    • Ressources en français
    • Gyűjtemény és tudástár magyar nyelven
    • Sumber Bahasa Indonesia
    • Materiali e risorse in italiano
    • 日本語のリソース
    • 한국어 자료
    • Recursos em Português (do Brasil)
    • Материалы на русском языке
    • Türkçe Kaynaklar
    • اُردو ری سورسز
    • 中文参考资料
  • Events
  • Plan Your Visit
  • Support the Museum
  • Connect
  • Donate
  • Learn About The Holocaust
  • Remember Survivors and Victims
  • Confront Genocide and Antisemitism

  • Home
  • منابع موجود به زبان فارسی

الکساندرا زاپرودر

  • دایرة المعارف هولوكاست
  • هولوکاست: یک سایت آموزشی برای دانش پژوهان
  • دیدگاه هایی درباره یهودستیزی
  • پروژه سرداری: ایران و هولوکاست
  • آنه فرانک: زندگینامه مصور
این صفحه به زبان های دیگر نیز در دسترس است:
  • English
  • عربي
  • الکساندرا زاپرودر

    الکساندرا زاپرودر
    گردآورنده و ویراستار کتاب صفحات نجات یافته: خاطرات نویسندگان جوان از هولوکاست

در سال 1992، الکساندرا زاپرودر شروع به جمع آوری خاطراتی کرد که کودکان در طول هولوکاست نوشته بودند. این خاطرات به شیوایی هم از امید می گویند و هم از یأس.

To listen to this audio please enable JavaScript, and consider upgrading to a web browser that supports HTML5 video.
  • دانلود پادکست به زبان انگلیسی

نسخه كامل

27 مارس 2008

الکساندرا زاپرودر:
همانطور که می دانید خاطرات آن فرانک اولین خاطراتی بود که منتشر شد. و صدای او چنان پرقدرت بود که صدای تمامی کودکان و انسان هایی را که کشته شده بودند در بر می گرفت. چنین گفته شده است. و دیگر اینکه با خواندن خاطرات او و دوست داشتن او می توانیم زندگی اش را به او بازگردانیم. از نظر من هیچگاه چنین چیزی حقیقت نداشته است.

من این مجموعه خاطرات را در اختیار داشتم، نهانگاهی از اسناد و مدارک مهم. و هر یک از آنها گویی مدام به من می گفتند: "آنچه که در باره ما می گویند حقیقت ندارد. زندگی ما در باره پیروزی شهامت و روح انسان نیست. زندگی ما در باره چیز دیگری است- آنچه که به سادگی یک علامت در جهان است."

هنگامی که یک زندگی از میان می رود و آنچه که از آن باقی می ماند، 20، 30، 50 یا 100 صفحه است؛ این دیگر زندگی نیست، بلکه تکه ای از یک زندگی است. و بهتر است آن را چیزی بنامیم که واقعاً هست.

دنیل گرین:
در 1992، الکساندرا زاپرودر شروع به جمع آوری خاطراتی کرد که کودکان در طول هولوکاست نگاشته بودند. این خاطرات که او در کتاب خود به نام صفحات نجات یافته گرد آورده است نشانگر بخش وسیعی از واکنش نویسندگان جوان به دهشتی است که با آن مواجه شدند. این خاطرات به شیوایی هم از امید می گویند و هم از یأس.

به دیدگاه هایی در باره یهودستیزی، مجموعه پادکست رایگان متعلق به موزه یادبود هولوکاست در ایالات متحده- که مدیون حمایت سخاوتمندانه نهاد الیور و الیزابت استانتن است- خوش آمدید. من دنیل گرین هستم. ما یک هفته در میان مهمانی را دعوت می کنیم تا در باره شیوه های متعددی که از طریق آن یهودستیزی و تنفر بر جهان امروز تأثیر می گذارد، نظرات خود را بیان کند. مهمان امروز ما الکساندرا زاپرودر، گردآورنده و ویراستار کتاب صفحات نجات یافتهاست.

الکساندرا زاپرودر:
این بخش زیبا را پسری گمنام در 11 ژوئن 1944 در محله یهودی نشین لودز نوشته است:

"من به خواب و خیال، به رویا در باره زنده ماندن و کسب شهرت ادامه می دهم تا اینکه بتوانم به "دنیا" بگویم... بگویم و "سرزنش کنم"... "گفتن و اعتراض کردن" هر دو در این لحظه دور و باورنکردنی می نماید- اما کسی چه می داند، شاید روزی. خواب می بینم که به انسان ها می گویم- اما آیا می توانم؟ آیا شکسپیر می تواند؟ و چه بگویم، تازه که چی؟ من که چندان از درک شکسپیر احساس غرور نمی کنم."

من واقعاً این بخش را دوست دارم. اینکه او محدودیت خود را- محدودیت های انسانی را- می داند، با توجه به شرایط آن زمان بسیار تأثیرگذار است. او در باره دهشت اطراف خود می نویسد.

این قطعه در 15 ژوئیه 1944 خطاب به آلمانی ها نوشته شده است:

"واقعاً که! فقط این پروسی های نفرت انگیز، زبون، منحرف و خالی از احساسات انسانی، کوته فکر و افسرده می توانند چنین کشتار بی هدف و جنگ وحشتناکی را ادامه دهند! خون آشامان، زالوصفت ها، دزدها، اراذل و اوباش- آخر شما به کدام گونه از لاشخورها تعلق دارید که اینقدر غیر قابل فهم هستید؟"

آن فرانک به نوعی تبدیل به یک قدیس شد. و خاطرات این پسر از هر نظر مکمل خاطرات آن فرانک است، چرا که به هیچ وجه خصوصیت قدیس وار او را ندارد.

آن فرانک فردی امیدوار تصویر شده است و امید او به بقا و بشریت یک حسن اخلاقی است. ما به عنوان انسان امید داریم و آنگاه که امید خود را از دست می دهیم، به گونه ای به بهترین بخش وجودمان خیانت می کنیم. و من در مجموعه این خاطرات دیدم که در زمان های بحرانی همه به دنبال امیدند. اما در صورت از دست دادن امید یا ناتوانی از امیدواری، یأس- که مکمل امید است- بخشی از رنج بردن می شود.

این بخشی از خاطرات دختری گمنام در محله یهودی نشین لودز به تاریخ پنج شنبه، 5 مارس 1942 است:

"زمستان بازگشته و باد سردی می وزد. مدتی است که تبعیدها متوقف شده است، اما فقط برای چند روزی، چون واگن باری برای انتقال افراد تبعیدی ندارند. گرسنگی بیداد می کند.... صبح رفتم سبزیجات بگیرم. آنها در ازای هر کارت جیره بندی سه کیلو چغندر می دهند. اما چه چغندری؟ در واقع مثل کود است. بوی بد می دهد و بخار می شود. و تازه، چند بار هم آن را منجمد کرده اند.... برای شام هیچی ندارم. تمام روز دنبال چیزی می گشتم. بالاخره، عصر 20 رایش مارک دادم و نیم کیلو آرد چاودار خریدم. برای اینکه بشود چیزی خرید باید هزار هزار و میلیون میلیون رایش مارک داشته باشی. زندگی کردن غیرممکن است."

آنچه که همیشه می خواستم در باره خاطرات آن فرانک بگویم این بود که درست است که او گاه امید داشته و گاه آن را از دست می داده، اما لحظاتی که مأیوس بوده، هنگامی که در اواخر خاطرات خود از ابر تیره ای می نویسد که پدیدار می شود، درست در چنین لحظاتی است که بیشترین همدلی ما را می طلبد.

و این بزرگداشتی خودخواهانه از توانایی خوش بینی بشریت نیست، بلکه درک این نکته است که در اینجا کسی است که لحظه ای به شدت تاریک در زندگی خویش را تجربه می کند و آن زمانی است که دیگر باور ندارد که همه چیز به خیر و خوشی تمام خواهد شد.

دو نوع امید در این مجموعه از خاطرات وجود دارد. رایج ترین آن امید به بقای فرد است- امید به اینکه شرایط زندگی نویسنده بهتر و ختم به خیر خواهد شد و او و خانواده اش جان سالم به در خواهند برد.

اما نوع دیگری از امید نیز هست که من تنها با خواندن بخش بعدی نوشته ها به آن رسیدم.

این بخش به قلم زن جوانی به نام الزا بیندر است که در محله یهودی نشین استانیسلاووف در روز جمعه 30 ژانویه 1942 نوشته شده:

"آن هنگام که ترس، شب ها از چهار گوشه بیرون می خزد، آن زمان که طوفان زمستانی بیدادکنان می گوید که زمستان آمده، و زیستن در زمستان دشوار است، آن زمان که روح من از تصور رویاهای دوردست به لرزه می افتد، با هر تپش قلب، هر ضربان، وهر تکه از روح خود یک واژه را تکرار می کنم- آزادی. در چنین لحظاتی دیگر اهمیتی ندارد که از کجا خواهد آمد و چه کسی خواهد آوردش، مادامی که تندتر و زودتر بیاید. تردید در روحم بالیدن آغاز کرده. خاموش! رستگاری از آن کسی است که مژده ای بیاورد، اینکه از کجا یا به کجا... اهمیتی ندارد. بتاز ای زمان، که حامل آزادی هستی و فردای ناشناخته اش؛... شاید نه برای من، اما برای انسان هایی چون من. نتیجه نهایی مسلم و آشکار است. مرگ بر تردید! همه چیز به پایان می رسد. بهار خواهد آمد."

آنچه که خواندم از نوعی دیگر از امید حکایت می کند. او نه تنها به خود و خانواده اش که به تمام جهان امید بسته؛ به این رویا، ایمان به اینکه سرانجام دنیا خود را اصلاح خواهد کرد.

این نویسندگان جوان میان امید و حرمان در نوسان هستند و برای دستیابی به امید تلاش می کنند و به دنبال دلیلی هستند که به خاطر آن امید داشته باشند. آیا در این عمل شجاعتی نهفته؟ بله، من فکر می کنم که چنین است.

این صفحه به زبان های دیگر نیز در دسترس است:

  • English
  • عربي

About the Museum

  • Plan Your Visit
  • Current Exhibitions
  • Calendar of Events
  • Support the Museum
  • Donate

Resources

  • Learn
  • Teach
  • Collections
  • Academic Research
  • Remember Survivors and Victims
  • Genocide Prevention
  • Antisemitism and Holocaust Denial
  • Outreach

Museum Websites

  • Holocaust Encyclopedia
  • Collections Search
  • Holocaust Survivors and Victims Resource Center
  • History Unfolded
  • Experiencing History
  • Early Warning Project
United States Holocaust Memorial Museum United States Holocaust Memorial Museum

100 Raoul Wallenberg Place, SW
Washington, DC 20024-2126
Main telephone: 202.488.0400
TTY: 202.488.0406

  • Facebook
  • Twitter
  • Youtube
  • Instagram
  • About the Museum
  • Contact the Museum
  • Terms of Use
  • Privacy
  • Accessibility
  • Legal